Bergen

Katt som hilse på Harriet og Melis, utenfor Birgitte.

I dag va det ein sånn perfekt høstdag, det hadde regna om natto, nå va fortauene begynt å tørka opp, det va opplett og kvite skyer som smaug seg langt nedforbi Ulriken. Det heile kan oppsummerast i "friskt". Vel og merka uten vind, og med ein ganske passe mengde morgenfriske folk ute på ein litt grå søndag. Eg og Melis gjekk i botanisk hage. På veien møtte me ein mann med et gedigent fotoapparat, som knipsa et bilde av oss der eg drog ein motvillig og bjeffete Melis opp bakken. Sikkert et morsomt kvardagsmotiv. Eg hadde lyst te å henga opp ein lapp på meg der det stod: "Dette er ikkje min hund". Gneldrebikkja, lille, bortskjemte vesketing. Pyntehund. Så vett eg ikkje heilt ka som skjedde, kanskje timane foran tv'en lønna seg og ho merka min "calm, assertive energy". Eg kan jo lika å tru det.
Me gjekk på torgallmenningen, og Nordnes. Me gjekk forbi to chihuahuababies i møte med to chihuahua, et orkester uten like men Melis va lika søt. Me satt i kirketrappo og kikka utover byen. Og lengta. Ialfall eg. Eg nøyt kvart einaste friske innpust av vestlandsk sjøluft, rett fra det store havet.
Sist helg va eg i samme by, men då i et nostalgisk, mimrete og nesten patetisk modus. Hormoner kanskje. Eg kjente at eg ville tebake te Bergen, men ikkje akkurat nå. Om ei stund kanskje. Denna helgo va det annerledes. Eg gjekk i dei gatene eg savna mest, som for å lada opp med Bergen, så det vare ei stund. Det fekk meg te å tenka på, at det hjelpe ikkje barre å tenka nøye over ting og så blir svaret "korrekt" og fornuftig. Det kan nok hjelpa litt, men i bunn og grunn avhenge det av ka dag ein tenke på. Detta e fornuftig. Detta e dumt. Eller rett og slett barre "ok", på ein likegyldig dag. Angre eg? Eller ikkje? Ikkje i dag.
Men Beeergen... Som Haakon sa, det e viktig å tenka på at det ikkje blir det samme som det va. Men at det va ei fin tid. Trudde ikkje han savna byen eingong før Jostein peip. Det samme blir det ikkje. Men enkelte e ganske de samme, synst eg. Historie-Jostein, medisin-Vegar, psykolog-Christoffer, Sascha og Borgny, Birgitte. Veslemøy derimot med unge, det blir ikkje heilt det samme men koslig e det jo.
I går føltes det veldig som før når eg satt og drakk kaffi i trappene utenfor Lille Kaffekompaniet med Jostein, Vegar, Haakon og Sascha. Ette eg og Haakon og Sascha hadde vore på den sedvanlige "kor ska me gå"- runden fra Korskirko te Øvregaten te Bryggen og tebake. Eg med tung koffert selfølgelig. Margrethe kom forbi, og Tiril. Såg de til og med igjen seinare på dagen, Tiril i gågato og Margrethe springande forbi mens eg satt på ein benk ved Johanneskirko og leste (eg huska at Birgitte budde i Rosenbergsgaten men eg huska ikkje husnummeret så satt meg der og venta) Ingen av dei såg meg.
Melis og eg skulle inn igjen, omsider. Nøkkelen med katt på. Eg fekk ikkje opp døro. Rett nr? Ja, her. To nøkkelhol. Plutelig såg eg to som stirra på meg. Mørke vinduer, ikkje svarte, med rød tagging på. Ein katt i kvart vindu. Heilt like. Va det nåken bak der som såg meg? Vanskelig å sei. Det va til og med vanskelig å se kattane, såg ut som ein gjenspeiling. Døro gjekk opp.
Oppe satt Birgitte og retta norskstilar i det koslige rommet med skråvindu der eg hadde sove i ein gammal og hard sovesofa, men e ein trøtt så sove ein bra. Og det gjorde eg. Hus med sjel. Og rotekopp med samlemani. Stilane va på nynorsk, sidemål, 250 ord, diktanalyse. Kjekk underholdning, men glad eg slapp å bestemma karakterane. At elevane gjekk i 3. gym hadde eg vanskelig for å forstå, hadde tippa ungdomsskulen...
På fredag kunne eg sitta på te Bergen, men valgte heller ein ekstra dag på neset sjøl om eg måtte venta ein time på kystbussen på Ulveraker. På kvelden underholdt eg meg med Odd Nerdrum på Skavlan og Amadopus i fang ette ein fantastisk og nesten surrealistisk Indian Summer-dag. "Ein mann trenge ein viss mengde pine for å varr ein mann." Odd Nerdum sitt syn på pine va derimot ganske så snevert. Pine får ein av å ha problemer med skattemyndighetene. Og den som følge det "politisk korrekte" byråkratiet, dvs. Arbeiderpartiet (og te ein viss grad SV men først og fremst AP), kan aldri utvikla seg som kunstnar, fordi de ikkje har angst. Som om det ikkje finst flære måtar å få angst på! Og om han va paranoid? "Ja, og det er veldig alvorlig". Way to go.



Finmalt sukker i post-italian Øysteins gate